İnsanlık Adına, İnsanmışcasına

Öğretildi. Susturuldu. Bastırıldı. Çalındı. Bir fikir atıldı. Süslendi. Göz boyandı. Desteklendi.

Bir rüyaya insan olarak doğduk. Ebeveynlerimizle yetiştik, büyüdük. Saplandık. Yönlendirildikte yürüdük. Hangimiz okuduk? Sorguladık? Öğrettik ?Öğrendik? Öğretilmiş olanları öğrettik. Bağnazlaştık. Evet, doğru olan bu dedik çünkü doğdumuzda bize bu gösterilmişti. Hayır, yanlış yapıyorsun dedik, çünkü bize bu öğretildi. "Elhamdülillah, Müslümanız" dedik çünkü anne babalarımız öyleydi. Kabullendik. Rahattık. Öğrenmek yerine öğretileni sürdürdük. Düşünmedik, konuştuk. İnsandık. Bize herkes hata yapardı, haklıydık. "Neyse..." dedik. "İnsanlık, biz de kalsın." İnsandık. 

Cüret edebilen var mı? Ben insanım diyerek yaşayan cidden var mı? Ben değilim. Ancak şunu söyleyeceğim ki ele geçirilmiş bir ruh da değilim. İnsan olmaya çalışan biriyim. Bir hocam" İnsan beşerdir. Yani lügatta 'et yığını.'  Zamanla insanlığın gerektirdiği merhameti, hissiyatı, şefkati ve birçoğunu kazanır da insan olur." derdi. Haklıydı. İnsan değildi çevremdekiler, beşerdi. Müslümanım diyerek yaşayan herkes Yüce Peygamberin adaletinin, şefkatinin zerresine ulaşamamış bir beşerdi. İnsan değildi. "İyi niyetimizden hep bu başımıza gelenler" dendi. Yalandı. İmtihandı. Kendi yalanlarına kanmış insanların sundukları bahanelerdi hepsi. Çünkü iyi niyetten vazgeçmeliydi. İnsan değil, beşerdi. İncilde "Sev", Tevrat'ta "Yaşat", Kuran'da "Oku" dendi. Sevdim dedi, ihanet etti. Dokuz ay karnımda taşıdım, yaşattım dedi. Sokağa attı. Okudum dedi, yalnızca söylenenleri tekrar etti. İnsan değildi o çünkü beşerdi. 

Hangimiz sorguladık? Oturup da ne zaman kendimizi yargıladık? Yalnızca inandık. Hem de hiç direnmeden inandık. Acımasızlığıyla övünen şu çağda kim merhametli? Yalanı marifetmiş gibi anlatanların olduğu yerde kim adaletli? Hepimiz kendimize göre haklıydık. "Benim içimde zerre kötülük yok." deyip kendimizi kandırdık. Öyle ya insandık.

Müslümanım der yaşarız. Elimizi açar dua eder, hatalarımızı görmekten kaçarız. Hayatının temel taşı olan Kur'an'ı öper, başımıza koyar, içindekileri merak etmeden yerine koyarız. Hangimiz açıp mealini okudu? Müslümanım diyen kaç kişi ilk emrini yerine getirdi de "Ne anlatıyor?" diye merak edip okudu? Başımızın üstünde yeri olan Kur'an'ı başucumuza koyup, içini açmadan yaşadık.  Kaç Yahudi yaşattı? Hangi Hristiyan sevdi? Hiçbiri yaşanmadı. Bir rüyaya insan olarak uyanmışlardı, hepsi insan sanıldı. Oysa bir rüya uğruna insanlığını yitirmiş olanlardı.

Kusursuzluğumu arkama alıp da yazmıyorum. Yitirilmiş merhametlere, canlara, kusurularıma tutunup yaşıyorum. Güvenimin drama dönüştüğü olaylara korkarak bakıyorum. Yine de yaşıyorum. İnsan olarak değil, olmaya çalışarak yaşıyorum. Bu rüyayı, sona ermeden önce şefkatimle  süsleyerek yaşıyorum. Dayanıyorum. Bu çağda kendine bahşedilenleri hiçe sayanlara dayanarak yaşıyorum. Beşer değil insan olmak adına yaşıyorum. Üzülüyor yine de sabrediyorum. "Rabbin hatrına sabret; gemi gelmiyor diye kuruyan bir deniz gördün mü?" dizelerinin hatrına sabrediyorum. Kusursuz değil, insan olmaya çalışıyorum. Öğretileni değil, öğrendiklerimi nefsime öğretmeye çalışıyorum. "İnsanlık ben de kalsın" demek yerine insanlık yağmur olsun da dağılsın dört bir yana ümidiyle yaşıyorum... Özgür bir ruh olma umudunu yüreğimde taşıyıp da yaşıyorum... Et yığını olduğum toprağa insan olarak geri dönmek umuduyla yaşıyorum.
                                                                                                                                    Sena Nur Derin